آئین مستان

باز هم تاریخ غم تکرار شد

ظلم یثرب باز هم تکرار شد

باز هم یک خانه را آتش زدند

پیش بلبل لانه را آتش زدند

باز هم گلچین شقایق را شکست

حرمت قرآن ناطق را شکست

باز گلچین رونق از گلخانه برد

عندلیبِ عشق را از لانه برد

باز از بیداد قلبی خسته شد

باز دست راد مردی بسته شد

باز هم در پیش چشم کودکان

یک پدر با دست بسته شد

هر کی بقیع و ندیده ایشاالله حاجت روا شه

دعا کنه تا به زودی زائر اون غم سرا شه

ایشاالله روزی تو شیعه بقیع ندیده نباشه

تنگه دلم، یاد بقیع، خدا میدونه دل من مبتلاشه

مدینه، فدای نام و نشونت

فدای، قبور بی سایبونت

واویلا، شور محشر بپا شد

واویلا، مدینه کربلا شد

تو کوچه های مدینه یوسف زهرا رو خاکاست

چشای موسی بن جعفر گریون چشمای باباست

مثل علی تو کوچه ها، با دست بسته غریب و زار و تنهاست

مدینه، زخم زبون شنیدی

دوباره دستای بسته دیدی

مدینه، زهرا حرم نداره

دل ما از غصه کم نداره

مهدی عبدالکریمی

آن طائر بهشتی تنها در آشیانه / چون شمع در دل شب می سوخت عاشقانه

سوزش شرار سینه، ذکرش ترانه ی دل / آهش به اوج افلاک اشکش بر رخ روانه

که دیده زاهدی را وقت عبادت شب / با دسته بسته دشمن بیرون برد زخانه

او با کهولت سن با قامت خمیده  / این با قساوت قلب در دسته تازیانه

آن زاده پیمبر ارثیه اش از حیدر  /  این بود که از سرایش آتش کشد زبانه

هر چند خانه اش سوخت از دود و شعله افروخت  / دیگر نخورد یارش سیلی در آستانه

آخ که کشت منصور او را به زهر انگور / دردا که گشت خاموش آن گریه شبانه

هفتاد سال عمرش سال غم بود /  هر لحظه دید بیداد از فتنه زمانه

آن عزّت رفیعش آن غربت بقیعش / جز تلّ خاک نبود از قبر او نشانه

غلام رضا سازگار

امشب چراغ محفل ما اشك ديده است / دردى كه دل به خون جگر پرورديده است

از چشمه سار سينه سوزان جدا شده / اشكى كه در حريم ولايت چكيده است

امشب كه ذره ذره عالم به غم نشست / خورشيد علم در دل خاك آرميده است

دردا كه در حجاب لحد ناپديد شد / ماهى كه جلوه‏هاى خدا را بديده است

تاريخ در حمايت قرآن پس از على / مظلوم‏تر ز حضرت صادق نديده است

منصور دل نداشت كه بر حال او نسوخت / سوزان بر او چو خاطر هر آفريده است

او جان عالم است كه از جور دشمنان / جانش ز غم فسرده و بر لب رسيده است

روح نماز گرم نماز و ز زير پاش / سجاده‏ ى نماز عدويش كشيده است

شاعر: سيد رضا مويد

بر جان آفرینش منصور زد شراره

قلب امام را کرد با زهر پاره پاره

شوال شد محرم باله قسم از این غم

باید که ناله خیزد از قلب سنگ خاره

بر آن عزیز حیدر این بود ارث مادر

کز خانه اش به گردون بالا رود شراره

واویلا   واویلا

در بین راه آن شب جانش رسید بر لب

از بس که دید آزار از خصم دون هماره

او روي زین نشسته این با دو دست بسته

این پشت سر پیاده او پیش رو سواره

یا مصطفی نگاهی از دل بر آر آهی

بر پاره ي تن خود یک لحظه کن نظاره

دشمن شراره اش ریخت در سینه لحظه لحظه

منصور بارها کرد بر قتل او اشاره

واویلا   واویلا

هر چند دخترانش دیدند داغ بابا

دیگر نبردشان خصم از گوش، گوشواره

گردید ماه رویش در ابر خاك، پنهان

دیگر نداشت بر تن از زخم ها ستاره

واویلا   واویلا

بار دیگر کینه توزی با علی آغاز شد

نیمه ی شب خانه ای را با لگد در باز شد

در هجوم غم، سکوت کوچه ها در هم شکست

این نوای جان خراش پیرمردی خسته است

بار دیگر از سقیفه آتشی افروختی

خانه را با بودن اهل و عیالم سوختی

همچو حیدر دست بسته بی عمامه بی ردا

می کشانی از میان خانه بین کوچه ها

خسته جان بودم شدم با یاد مادر خسته تر

از نفس افتادم آخر بی حیا آهسته تر

مادر مادر گرم ذکر شبانه

از خانه ام آتش می زد زبانه

مادر مادر در بین آتش دود

دست بسته ذکر من یا علی بود

مادر مادر در خانه ام رسیدن

بی عمامه بین کوچه کشیدن

پشت مرکب خسته با آه و ناله

می دویدم مثل عمه سه ساله

مادر مادر گرم ذکر شبانه

از خانه ام آتش می زد زبانه